Seiser Alm en Gardameer

Zo daar zijn we weer.
Na ons laatste verslag brak de zon de volgende ochtend door en namen we samen met papa en mama de gondel naar de Seiser Alm, met 54 km2 de grootste Alm ter wereld. Het was er prachtig. Wat een mooi landschap, we waren het er wel over eens dat dit een van de mooiste plekjes was waar we ooit zijn geweest. Bekijk de foto’s maar, die zeggen veel meer.

We hebben een flink stuk gelopen over de groene bergweiden. Het was best pittig voor Thomas maar na de belofte van een ijsje kreeg hij vleugels! We hadden een drie dagen kaart gekocht dus de volgende dag gingen we weer omhoog. Boven op de Alm konden we de bus pakken naar het einde van de Alm waarna we van plan waren om door de bergweiden terug te lopen. Arme Thomas, we wisten natuurlijk niet welke weg we nou precies moesten nemen en het werd uiteindelijk weer een beste dagtocht. Gelukkig is Guus niet de beroerdste en mocht Thomas af en toe ook in zijn buggy zitten. Maar wat een uitzichten, na elke bocht waren we weer zo verrast, prachtig prachtig.
Maar toen we er liepen trokken die die enorme rotspartijen rondom de Alm ons natuurlijk. Wat zou het gaaf zijn als we ons oude vakantiehobby, het klettersteigen, nog een keertje hier konden doen. Er liep een gezekerde route over een prachtige graat, onder in het winkeltje konden we materialen huren en papa en mama wilden wel een dagje op de jongens passen. We gingen het dus doen! Een beetje zenuwachtig vertrokken we nog voordat Guus wakker werd met de gondel. Heel erg gek om de jongens niet mee te nemen na 3 weken onafscheidelijk te zijn geweest. Maar bij papa en mama konden we ze met een gerust hart achter laten. Het begin van de route zou 2,5 uur lopen zijn. Maar wij dachten weer slim te zijn en een andere route te nemen waarbij we tussendoor ook een gondel konden nemen. Hadden we dus niet moeten doen……. Na 4 uur lopen met enorme steile stukken kwamen we pas om 13:30 uitgeput bij het begin van de route aan. Gelukkig was er een berghut waar we eerst nog iets konden eten en bijkomen. We wisten dat beloofde 17:00 thuis niet zouden redden, maar hé, we waren er nu toch.

Gordel aan, helm op en we vertrokken naar het begin van de route. Heerlijk om na al die jaren weer steil tegen de rotsen op naar boven te klimmen. En niet geheel onbelangrijk, mij knie werkte gewoon mee. Dit was voor de mij de grootste inspanning sinds jaren maar het ging gewoon goed, heel onwerkelijk maar enorm genieten. Boven op de graat aangekomen verging ons het lachen al snel. In de sumiere beschrijving van de route op internet stond al aangeven dat de route bovenop niet goed gezekerd was maar dit hadden we nou ook weer niet verwacht. We moesten balanceren over een stukje van 20 centimeter breed met aan beide kanten een afgrond van 100 meter zonder dat we vast zaten. Maar, we hebben geen hoogtevrees en kunnen allebei wel klimmen en het was natuurlijk wel super gaaf. Wat een uitzicht op de Seiser Alm, we zaten inmiddels op 2500 meter en konden kilometers ver over de Dolemieten kijken. Ondanks dat het prachtig en avontuurlijk was begonnen we em ook wel een beetje te knijpen. De route zou twee uur duren maar het einde was nog lang niet in zicht. Het bleef maar op en neer gaan en op de gekste stukken was er geen kabel te bekennen, we waren een beetje bang voor wat ons nog te wachten stond. Na meer dan 2,5 uur klimmen en dalen zagen we een pijltje met “notausgang” recht naar beneden wijzen. Yes! Niet geheel stijlvol einde van onze tocht maar wat waren we blij dat we van die berg af konden. We waren er nog lang niet hoor, het was namelijk niet echt een pad maar een steenlawine waarop we soort van naar beneden konden glijden. Beneden aangekomen was het flink doorlopen om de laatste lift van 19:00 naar het dal te kunnen pakken maar die hebben we gered.

Terug op de camping was het zooo fijn om Guus, Thomas papa en mama weer te zien en na een pizza en douche gingen we tegelijk met de jongens naar bed. De volgende dag zou er weer slecht weer aankomen in de Dolemieten dus vertrokken we richting het Gardameer. Helemaal nog brak van de tocht kwamen we er achter dat we voor 11:00 moesten uitchecken. Dat ging nooit lukken. Maar gelukkig hebben we onze mooie blonde Guus. Met hem op de arm krijg je zo een uurtje extra tijd om de boel in te pakken.

Nu staan we alweer een week lekker aan het water van het Gardameer. We staan aan een gezellig doodlopend paadje, de jongens kunnen mooi fietsen en af en toe komt er een campinggast stukjes lego terugbrengen wat ze laten slingeren. Of ze helpen Thomas die ergens aan een boomwortel hangt en niet meer naar beneden durft. Sinds we in de bergen zijn geweest klimt hij overal bovenop.
Morgen vertrekken we richting Toscane. We weten nog niet precies waar naar toe. Eigenlijk was het plan om naar Corsica te gaan maar de weersvoorspellingen zijn niet zo goed dus dat stellen we nog even uit.