Toscane

Op het moment dat ik dit schrijf is het 21:15, donker en staan we op een guur haventerrein van Livorno in Italië. Al een dik uur! Vanaf 20:00 uur zouden we aan boord kunnen van de ferry naar Corsica die morgen om 8:00 vertrekt. Omdat deze haven bekend staat als een beetje chaotisch hebben we een hut aan boord geboekt. Je mag dan alvast aan boord en kan dan lekker slapen zodat je op de reisdag niet voor dag en dauw van een camping hoeft te vertrekken om je om 7:00 in de haven te kunnen melden. Maar ja, om 22:00 uur in de avond aan boord gaan is natuurlijk ook niet ideaal.

En dat werd het uiteindelijk wel door een fikse vertraging van de boot. We hebben eerst nog best lang buiten gespeeld en wedstrijdjes gerend maar toen er vrachtwagens langs kwamen rijden moesten we echt in de auto verder wachten. Om 21:30 uur kwam de boot aan. Toen moesten natuurlijk eerst de passagiers uit Corsica er af en verse broodjes aan boord worden gebracht. Opeens kwam daar uit de drukte een scootertje op ons afgereden. Moby Night? Yes Yes? Haha, die kwam ons en een stel uit Slovenië inchecken voor de hotelkamer. Wij waren dus samen met hen de enige gasten aan boord die nacht.
Vanaf het parkeerdek brachten een paar mannetjes in uniform ons met een ieniemienie liftje naar boven waar onze hut was. Guus flipte ondertussen compleet en had een enorme stinkluier. Het was een combinatie van de i-pad die uit moest, de grote enge stinkboot en de kleine ruimtes na al bijna 5 weken non-stop buiten te zijn geweest. Thomas is wel wat geschreeuw gewend en keek zijn ogen uit. Voor ons was het even minder relaxed. Maar na een half uur en een fles melk was Guus ook weer gelukkig. Om 23:00 uur lagen ze allebei op één oor. Best christelijke tijd toch voor een twee- en vierjarige?

Nu hadden Marco en ik eindelijk de tijd voor een glaasje lauwe Limoncelli om even de dag door te nemen. Die was begonnen in het binnenland van Toscane op camping Panoramique. Ja een mooi panorama hadden we daar inderdaad vanuit het zwembad. Ooh ja, en ze hadden een schattig keukentje en heel veel speelgoed. De jongens vonden het geweldig, wij iets minder. Het was namelijk een klassieke “terrassencamping” met tegen een steille helling vlakke terrassen waar je kon staan en daarlangs een hele steile weg om van het ene naar het andere terras te komen. Bij aankomst zijn we direct naar beneden gereden omdat dit de veiligste plek was voor onze fietsende jongens. Helaas kwamen we erachter dat er maar één wc gebouw was en deze stond, je raadt het al boven aan de camping. 137 betonblokken naar boven lopen om precies te zijn. Ach, dat was nog wel te overzien. Thomas zei altijd “ik ga op avontuur” als hij naar de wc ging en Guus plast gelukkig nog in de luier.

Maar waar we van wakker lagen was de weg terug. Ik vroeg nog aan Marco, “Komen we deze bult dan ook weer op?” Ooh ja dat gaat wel lukken schatje, maar van beneden zag het er toch iets steiler uit. Pff, ik was echt bang dat hij halverwege gewoon weer terug zou glijden. We maakten een plan om de dag van vertrek de steentjes eerst weg te vegen, de kids in het speelkeukentje te zetten en ik zou halverwege de weg gaan staan om te duwen. Bovenaan was nog een haakse bocht waar af en toe een auto geparkeerd stond. Dat mocht niet het geval zijn want de bocht moest ruim en met snelheid genomen worden. Ik was alvast “duwzieltjes” aan het winnen en vertelde een andere campeerder over onze zorgen. Toen vertelde ze mij dat dag eerder ook een Duitser met caravan “de bult” was opgereden. Linksom had hij niet gehaald. Toen maar rechtsom, ook ons routeplan. Maar hij had zoveel gas geven dat de caravan echt een halve meter de lucht in was gestuiterd. Oke, dus niet te veel gas geven. Op dag van vertrek liep alles volgens plan, steentjes geveegd, auto uit de hoek, kids in de keuken en ik halverwege de bult. Marco zette em in de 1 en reed zomaar (licht slippend) de bult op. Na een tussenstop met handrem moest ik nog even op de drukke weg staan om het verkeer tegen te houden zodat Marco op snelheid de steile uitrit op kon en toen de rijdende auto inspringen omdat de uitrit ook nog eens na een bocht kwam. We waren net de Dukes of Hazard. Zo, dag Toscane op naar de kust van Livorno waar we die avond dus de boot zouden nemen. We waren die dag wel campingloos en hebben vanaf 13:00 uur lekker op het strand doorgebracht. De auto en caravan stonden gewoon langs de weg geparkeerd en eten hebben we lekker bij de Mac. Donalds gedaan.

Oh ja, ik heb nog helemaal niks verteld over Toscane. Nadat we bij het Gardameer afscheid hadden genomen van papa en mama (ikke weer brullen natuurlijk, het waren ook drie hele gezellige weken geweest) zijn we naar het zuiden gereden. We wilden eigenlijk naar de kust van Toscane maar de jongens waren zo enorm vervelend achterin dat we het na twee uur voor gezien hielden en een camping opzochten. Wauw, wat een verrassing zeg. We kwamen boven op de Futapas terecht bij een camping met een prachtig zwembad met glijbaan en plekken genoeg voor het uitkiezen. Het was alleen jammer dat de uitgebluste beheerster ons vertelde dat ze over twee dagen dicht ging. Zij was er ook echt wel aan toe hoor, wat zag zij er uit zeg. Alleen jammer voor ons. Het waren twee fantastische dagen op een droomplek. We hadden het zwembad en camping bijna voor ons alleen en een megaplek met een prachtig uitzicht over Toscane. We besloten hierna toch nog een andere camping in het binnenland van Toscane op te zoeken om toch nog iets meer van Toscane te kunnen zien….onderop camping Panomarique dus.

Van daaruit hebben we wel een paar dorpjes bezocht en een beetje rond getoured maar kwamen erachter dat we nu echt zin hadden in Frankrijk. En wel Corsica. Vanaf de belabberde wifi van de campingbar duurde het anderhalf uur, (oké oké, we voelden ons ook een beetje verplicht om de lokale speciaal biertjes te proeven, dat hielp natuurlijk ook niet mee aan de snelheid van het boekingsproces) maar we hadden een boot geboekt.

Het tochtje met de ferry was superleuk. Na een slechte nacht met joelende airco in het stapelbed werden we om 8:00 wakker. Toen we uit het raam keken begon de boot al de haven uit te varen. Dat is echt een aparte ervaring omdat je in die kamer niet echt het gevoel hebt dat je op een boot zit. Toen ontbeten met uitzicht op zee. En toen lekker naar de stoeltjes op het dek om te zonnen. Hahaha, dat hadden we mooi gedacht. De jongens hadden de ballenbak al ontdekt. Oke, om beurten zonnen, ook prima. Het tochtje duurde vier uur en ook de jongens ontdekten gelukkig hoe leuk het is op het dek van zo’n groot schip. Vooral Thomas keek zijn ogen uit toen we aanmeerden in de haven. Leuk om eens een keer samen mee te maken.

Nu staan we alweer drie dagen op een camping aan de oostkust in een waar paradijs. We kunnen lekker in het gras liggen en als we vooruit lopen staan we op het strand en achteruit liggen we in het zwembad. Heel veel kinderen voor Guus en Thomas om te spelen, mooi vlak en de wc om de hoek, wat een weelde.