Gestrand tussen de Benidorm Basterds

Ja ja, je leest het goed. Na ongeveer 4000 kilometer was onze trouwe Ford er klaar mee. Hortend en stotend hebben we het net op deze camping in Moraira gered maar toen stopte hij er toch echt mee. We moesten hem zelfs op een plekje naast de caravan duwen want toen de caravan was afgekoppeld hield hij er echt mee op.

En het ging allemaal zo mooi. Vanaf Fréjus zijn we naar de Costa Brava gereden voor onze eerste kennismaking met Spanje. En wel aan de Costa Brava. En wauw wat is het hier prachtig. Costa Brava betekend “Ruige Kust” en dat is zeker zo. We hadden een camping uitgezocht in het “gezellige vissersdorpje” Roses. Maar daar aangekomen bleek dat Roses een grote stad was met daarin een lelijke camping. Voor de poort zijn we direct omgedraaid en zijn weer terug gereden naar de grote weg. Eeeeuhm, waar gaan we nu naar toe? Na drie rotondes had ik een nieuwe camping uitgezocht en zo kwamen we nog mooi voor ‘t donker aan in L’escala. Een camping op een kaap met aan de ene kant en rots-strand en aan de andere kant een zandstrand. We vonden het direct gezellig met een leuk Duits gezin naast ons en genoeg ruimte voor de jongens om te fietsen op de camping. We zijn Guus nog wel een keer een kwartier lang kwijt geweest. Dan slaat de schrik direct toe. Waar kan hij nu zijn? Als we hem zoeken dan gaan we altijd eerst naar de slagboom, zwembad, toiletgebouw en speeltuin. We vinden hem dan altijd vrij snel bij een van die laatste twee. Maar nu dus niet. Uiteindelijk vond Thomas hem “in“ de glijbaan van de speeltuin waar hij niet verder durfde. Ja, daar hadden we nog niet gekeken. Gelukkig snapt Thomas hoe Guus denkt.

Het weer was die week wat minder in L’escala. Terwijl jullie 25 graden hadden zaten wij twee keer een halve dag in de caravan omdat het buiten goot van de regen. Vooral in de nacht ging het tekeer. Thomas is twee keer bij ons in bed komen liggen omdat hij in het stapelbed dicht tegen het plafond slaapt en dus niet kon slapen van de herrie. Het was ook echt te koud om te zwemmen maar in de loop van de dag klaarde het altijd wel op en gingen we er op uit. We hebben heel veel gefietst langs de kust waar we dan even koffie dronken aan een mooi standje, dan weer boven op een kliff en dan weer aan een kleine baai midden in een dorpje. Nooit geweten dat de Costa Brava zo mooi was. Marco en ik genoten echt van de natuur. De jongens interesseert dat natuurlijk niks. Zo stonden we een keer boven aan een prachtige klif, de golven denderden tegen de rotsen en het water was blauwer dan blauw. Maar het was verre van gezellig. De jongens wilden alleen maar rennen (mag niet, straks val je over de rand), op het hekje klimmen (mag niet, straks val je over de rand) en stenen gooien (mag niet, misschien lopen er wel mensen beneden). De volgende dag hebben we het goed gemaakt. We zijn naar een kiezelstrand gefietst waar ze zo lang met stenen mochten gooien als ze wilden. Na twee uur waren ze nog niet uitgegooid!

Eigenlijk wilden we nog meer zien maar na een week zijn we toch vertrokken omdat het toch echt wel kouder werd. We gingen voor de langste dagetappe ooit, 500 km. naar Valencia. En het ging perfect. Dora, Diego en Pieter Konijn schalden vrolijk op de achterbank en de snelweg was bijna uitgestorven. Thomas en Guus kan je geen groter plezier doen dan rijden in de auto. Dat is namelijk het enige moment dat ze tv mogen kijken. Marco en ik kunnen inmiddels alle avonturen van deze kinderhelden meezingen. Dat komt omdat Thomas en Guus op dag 1 van de reis de gloednieuwe JBL koptelefoons à €25 per stuk kapot gebeten hebben. Op dag 1! Ze doen het gewoon niet meer en dus horen we alle verhalen in stereo mee. Als we een dag lang in de auto hebben gezeten heb ik altijd: Dora Dora Dora Doráááá in m’n hoofd.
Maar toen kregen we motorstoring en hadden geen vermogen meer. Marco had daar een trucje voor, gewoon de motor even uit en dan weer aan (tijdens het rijden) en dan reed hij weer als een zonnetje. Maar vlak voor Valencia werkte dat trucje niet meer. Gelukkig kon Marco de auto nog net onder een viaduct in de schaduw laten rollen. Ja en nu, we hebben er ongeveer 5 minuten gestaan en toen startte de auto na een liedje zingen zo weer uit het niets. Natuurlijk wisten we wel dat dit niet goed was maar we wilden eerst Valencia zien en zouden daarna even naar de auto laten kijken.

7 kilometer onder Valencia vonden we een camping van waaruit we via een fietspad langs het strand zo naar het centrum konden fietsen. Dit was perfect. Alleen jammer dat de camping meer op een parkeerplaats dan een camping leek. We stonden rij aan rij en pal langs de drukke weg. We moesten harder praten om elkaar te kunnen verstaan. Dus we sprongen na aankomst om 17:00 dan ook direct op de fiets naar de stad. Wauw, wat was dat mooi zeg. We kwamen direct bij het nieuwe gedeelte terecht met gebouwen die wel uit de toekomst leken te komen. We hebben er wat gegeten en zijn zo laat mogelijk weer terug gefietst naar onze trailer trash camping. De volgende dag zijn we naar het aquarium van Valencia gefietst. We wilden dat eigenlijk een halve dag en daarna de stad verkennen zodat we nog maar een nachtje op die autobahn camping hoefden te slapen. Maar het werd slecht weer en het was zo mooi dat we er de hele dag zijn gebleven. Ze hadden enorme aquariums met Balugas die elke keer naar het glas zwommen. Maar het spectaculairste was het aquaruim met de haaien. Wauw wauw wauw. We liepen midden door het aquarium door een tunnel van glas. De haaien en roggen zwommen recht over je heen. Heel erg mooi, echt een aanrader. Er was ook nog zo’n tunnelaquarium met alle tropische vissen. Wat veel Nemo’s en Dory’s! Thomas keek z’n ogen uit. Voor Guus werd het allemaal een beetje te vermoeiend. Hij ging uitgerekend in het aquarium met de haaien op de grond liggen en heeft anderhalf uur geslapen. Ondertussen zwommen de haaien langs hem heen, echt heel apart. Thomas werd er waarschijnlijk een beetje draaierig van en hij klaagde de hele dag al een beetje over een zere buik. We waren nog maar net buiten om een luchtje te scheppen toen hij midden op het mooie rode stoepje begon over te geven. Het ging maar door, echt heel erg zielig. Maar daarna was hij veel beter te pas. Opgelucht fietsten we tussen de buien door naar onze caravan. Ach ja, de herrie begon al een beetje te wennen. We stonden precies tussen een Duitse en een Nederlandse camper in en beide mannen keken die avond vol passie de wedstrijd Nederland-Duitsland. We konden de wedstrijd precies volgen door de OE’s en de AAAH’s links en rechts.

De volgende dag was het mooi weer en vertrokken we wéér naar Valencia, dit keer om door het park en de stad te fietsen. Wij zijn zelf trouwens overal waar we komen ook een bezienswaardigheid op zich. Marco fiets namelijk op mijn damesfiets met Guus voor- en Thomas achterop. Ik fietst er dan achter op Marco’s racefiets en zie dat iedereen op straat zich omdraait en wijst naar dat jongetje voor op de fiets. Dat kennen ze hier helemaal niet en kijken hun ogen uit.
Onze eerste stop was het kunstwerk van de Gulliver. Dit grote kunstwerk van de Grote Vriendelijke Reus ligt in het park en het is zo gemaakt dat je er aan alle kanten van af kan glijden. Dus van zijn haren, riem, door zijn schoen en van zijn benen. Heel erg mooi gemaakt en natuurlijk klommen we er direct op. Dit is echt zo’n kinderdroom, ik hou daar wel van. En de jongens gelukkig ook. Ik gebruikte wel elke keer een handdoek omdat ik een beetje en korte broek aan had. Alleen, je raadt het al, kwam ik er mijn laatste afdaling net naast te zitten. Aaah, een dikke schaaf/brandplek. Ik wist niet hoe snel ik bij een kraan moest komen. Het was tijd om door te fietsen. De stad zelf was erg druk en we zijn dus vooral een beetje in het park gebleven. Zo kon ik mooi elke keer met mijn bil onder zo’n drinkkraantje staan. Nu een week later kan ik nog steeds niet normaal zitten, met de groeten van Gulliver.

Na drie dagen Valencia vertrokken we met oorsuizen richting de Costa Blanca, honderd kilometer zuidelijker. En verder had de Ford dus zowieso niet gered. We waren blij dat we het tot deze camping in Moraira hebben gered. Zoals gezegd wilde de Ford echt niet meer verder en na een telefoontje met de ANWB werd hij opgehaald met een autoambulance, snik. Omdat het om een motorstoring gaat had ook Marco geen idee wat het kon zijn en of de auto überhaupt wel gemaakt kon worden in Spanje. Ook het weer zat niet echt mee en moesten we in de regen snel de voortent opzetten. Normaal doen we dit eigenlijk nooit meer en gebruiken we de auto om de stoelen en andere spulletje droog te bewaren tijdens de regen. Zelf zitten we dan in de caravan. Maar ja, die auto hadden we dus niet meer…. Ook de ligging van de camping boven op een berg is niet heel erg handig, wat ben je dan onthand zonder auto zeg. Gelukkig kregen we na twee dagen een leenauto die Marco wel even zelf op moest halen met de fiets (nog véél verder de berg op). Thomas en Guus maken zich nergens druk over. Ze hebben eigenlijk nog nooit zo veel gespeeld als op deze camping, terwijl hier juist niks is. Guus zei vanmorgen: is mooi weer, doeg! En hij fietst zo de hele camping over, stopt steentjes tussen de gaten van de stenen muur, veegt de camping aan, rent achter duiven aan, probeert door een rieten schutting heen te kijken, stopt steentjes in de punt en gooit vooral heel veel steentjes. Ook Thomas vind het hier fijn en verzint ook elke keer de gekste dingen. Maar ze spelen vooral heel veel met de lego en de auto’s. En dan het liefst midden op de straat want er rijdt toch niemand.

Maar sinds we de huurauto hebben zijn we ook wel lekker wezen toeren. Zelfs twee keer naar Benidorm. Je kijkt je ogen uit daar, het is net een groot openlucht bejaardentehuis. Overal zie je rolstoelen en scootmobiels, zelfs heel veel dubbele waar ze dan gezellig met z’n tweeën opzitten. Maar dat strand, dat strand is echt prachtig. Zoo groot, met fijn zand, palmbomen en super helder water. Maar we hebben ook lekker gewandeld langs steile kliffen en koffie gedronken in een kleine baai. De natuur is echt heel erg mooi hier, alleen een beetje volgebouwd.

De garage belde vanavond dat de auto klaar is. Dus morgen gaan we deze ophalen en eerst een beetje proefrijden. Dan overmorgen waarschijnlijk verder naar het zuiden, op naar nog meer steentjes voor Guus.