Van droom naar nachtmerrie naar droom.

Laat ik beginnen bij de droom. Die ging verder in Mahahual, alleen de naam klinkt al enorm exotisch. En ja hoor, dat was het ook zeker. Wat waren wij blij dat we waren vertrokken uit onze bunker in Bacalar en last minute een appartement op het strand konden boeken. Vanaf de grote weg namen we een afslag die gewoon een enorme mangrove vlakte op ging. En dat 70 kilometer aan een stuk, alleen maar natuur. Een beetje het zelfde als dat je bij halverwege Wierden Nijverdal rechtsaf slaat en het Wierdense veld in rijdt, alleen houdt het dan niet op na twee kilometer maar rij je nog bijna een uur lang door niks. Geen huisjes, kraampjes of benzinestations. Alleen een kaarsrechte weg (vol met eenorme gaten) die de horizon aanraakt. En na bijna een uur rijden zie je oppeens de prachtige caribische zee opdoemen. Je weet dat het komt omdat je op de kaart kijkt maar het is toch een beetje onwerkelijk als je vanuit het jungle/ mangrove landschap oppeens die prachtige caribische zee ziet.

Na een tijdje zoeken (volgens booking.com was het “ergens” aan de kuststraat vonden we ons appartement. Wauw, mijn hart sloeg een keertje over toen we het uitzicht vanuit ons balkon zagen. We zaten gewoon “op” het strand! En keken zo tussen de palmbomen door naar de zee. Dit was het mooiste plekje wat we tot nu toe hadden geboekt. We waren wel een beetje brak van de twee slapelose nachten in onze bunker maar besloten toch zelf te gaan koken. We hadden al drie avonden Mexicaans (lees vlees en tortilla’s en patat) gegeten en waren toe aan iets gezonds. Het aanbod in de kleine winkeltjes was natuurlijk niet veel meer dan chips, knakworst en snoep. Maar ik vond nog een paar verdwaalde aardappelen en een halve witte kool. Haha, hebben we echt heerlijk stampot witte kool gegeten, op ons tropische strand. Zelfs de jongens smulden ervan.

Mahahual bestaat uit een lange straat op het strand met aan de ene kant de hotelletjes en aan de andere kant restaurantjes en souvenirskraampjes. Mahahual is voral bekend bij duikers omdat voor de kust een enorm rif ligt waar je natuurlijk prachtig kan duiken. Maar vlak voor de kust zwemmen ook heel erg veel schildpadden. En die wilden wij natuurlijk graag zien. We boekten op straat een boortripje van anderhalf uur en konden direct mee. Guus had natuurlijk geen zin en zette het op een schreeuwen. Maar toen iedereen (ook Thomas en Marco) in het water lag kon ik hem in slaap krijgen in de boot. Toen hij sliep dook ik ook mooi het water in, de schipper wilde wel een oogje in het zeil houden. Thomas heeft helaas geen schilpad gezien. Hij vind snorkelen best leuk maar het is natuurlijk voor zo’n klein jochie niet fijn om zo lang geen bodem onder de voeten te voelen. Hij klom vrij snel aan boord om op Guus te passen. Wat is het toch een schat, Marco en ik mochten wel schildpadden kijken. Nou en die hebben we gezien. Wauw, wat een ervaring. Ze waren lekker van het zeegras aan het eten en kwamen af en toe tussen ons door zwemmen om even adem te halen. Ze stoorden zich totaal niet aan ons.

Die zelfde middag nog huurden we een fiets en hebben een enorm eind langs het water gefietst. Ik had een beetje het gevoel dat we op de cook eilanden of zoiets rond fietsten. Zo afgelegen van de rest van Mexico. De weg hielp aan het eind van het dorp ook gewoon op en ging over in een zandweg. We fietsen nog een eindje door en kwamen langs leuke hippie campings op het strand en veel oude VW busjes.
De volgnde dag meerde er een cruisse schip aan en was het dorp een stuk drukker. Alhoewel lang niet alle mensen van het schip in het dorp komen. De meesten zien alleen een soort van nepdorp vlakbij de haven waar ze dan mogen rondlopen of vertrekken direct per bus naar een waterpark dat ze vlakbij hebben neergezet. Wij hebben lekker bijna de hele dag op een groot bed op het strand gelegen en melk gedronken uit een kokosnoot.

Na drie nachtjes paradijs vertrokken we voor de laatste 6 nachtjes in ons dorp waar we ook oud en nieuw hadden gevierd, Chan Chemuyl. Helaas was dit weer zo’n huis wat op de foto’s mooier lijkt dan in werkelijkheid. Er was een probleem met het water in de keuken dus we konden daar geen water gebruiken en er kwam een eeenorme stank uit het putje van de badkamer. Maar wat ons nog het meest tegen stond was het zwembadje. Dat was een grote betonnen bak met een rand van anderhalve meter hoog. De volgende dag waren we aan het wachten op de monteur voor het water in de keuken. De jongens waren mooi aan het spelen en kwamen niet op de rand. Thomas kon in het water staan en Guus ging er toch niet in omdat het te koud was. Totdat ik even niet oplette en hem nog net zag vallen met zijn hoofd op de stenen. Het was een verschrikkelijke smak en ik krijg nog steeds de rillingen als ik terug denk. Binnen twintig minuten waren we op de eerst hulp. Guus is er gelukkig vanaf gekomen met een lichte hersenschudding. Die avond hebben we besloten dat we ook hier niet wilden blijven. We vonden vrij snel een ander huis en zijn de volgende dag vertrokken. Niet ideaal al dat verhuizen, maar hier voelden we ons echt niet op het gemak.
Nadat Guus twee dagen rustig aan heeft gedaan was hij niet meer te houden en rende alweer door huis, zooo fijn om te zien.

De laatste drie dagen in Chan Chemuyl hebben we op het strand doorgebracht. “Ons” Robinson strandje lag er weer prachtig bij. We kwamen erachter dat je eerst een heel eind moest lopen om bij het echte Robinson stukje te komen. Hier vond je overal hutjes die mensen hadden achter gelaten en die je zelf dan weer mooier kon maken. Dus in de ochtend zag je ook hele families uit de jungle komen met palmbladeren om hun bemachtigde “crib” te costumisen. Wij vonden een palmboom met een fijne boomstronk eronder die we gebruikten als tafel. Thomas had een prachtige hut die er nog stond en was druk die nog mooier te maken. Een eindje verop had een jongen het voor elkaar gekregen om een kosnoot open te splijten en deelde stukjes kokosnoot uit. En het mooiste was, je kon er prachtig snorkelen. Hier hebben we echt prachtige gekleurde vissen gezien. Drie dagen geleden moesten we de auto weer inleveren in Cancun, de stad vanwaaruit we morgen ook weer naar Nederland vliegen. Hier eindigen we onze reis weer in het luxe all-inclusive hotel waar we ook begonnen zijn.

Marco en ik gaan het hier wel enorm missen. Nou ja, vooral die fijne zon, prachtige natuur en stranden. Maar het is ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Dat uitzoeken waar je zal slapen over een paar dagen en wat je allemaal weer wil gaan doen, dat zal ik eerst nog niet gaan missen. En de jongens willen heel graag weer naar huis, vooral Thomas mist zijn vriendinnen en een paar vriendjes. Dus tot snel allemaal!